London, you are amazing!

Maandag, dag vijftien inmiddels, varen we vanuit Queenborough in een rustig tempo over de Theems richting London. In tegenstelling tot de vorige dag is het behoorlijk fris en er hangt bewolking. Het is mooi zeilweer, we kunnen op de Theems hele stukken zeilend afleggen. De motor staat standby. Aanvankelijk varen we voornamelijk langs kleinere dorpen. Langzaam zien we de oevers op ons toekomen en krijgen we steeds meer het gevoel op een rivier te varen.  In dit geval wel een getijde (zoutwater) rivier. Op het moment dat we meer de monding van de Theems invaren worden we eerst nog aangehouden door een Rib van de Borderforce. Men wil graag eten waar we vandaan komen, met hoeveel personen we aan boord zijn en wat onze intenties zijn.  Ook weer een leuke ervaring en de eerste keer dat we hier in Engeland mee te maken krijgen. Ook passeren we een aantal docks voor hele grote vrachtschepen. Deze schepen varen net als op de passage op zee behoorlijk door en het is dan ook flink oppassen geblazen. Lang voordat we in de buurt van Londen komen zien we veel industriële gebieden aan ons voorbijtrekken. Pas als we een grote kabelbaan die over de rivier loopt (lijkt op de gondelbanen in skigebieden) passeren beginnen we langzaam London city binnen te varen. Een van de laatste hordes is de passage van de Londonbarrier waar we ons per marifoon moeten aanmelden alvorens we verder mogen. Dit is een soort getijdesluis, die alleen werkt op het moment dat het water te hoog mocht worden om te voorkomen dat The City onder water loopt.

London begint met voorsteden en mooie tot appartementen omgebouwde oude pakhuizen langs het water om uiteindelijk langzaam te veranderen in het Londen waarvoor we gekomen zijn. De miljoenenmetropool. Wat een imposante stad is dit. Je maakt je een voorstelling van je verwachtingen omtrent een stad. Ook op basis van oude herinneringen. ( rond de twintig ben ik een weekend in Londen geweest met een vriendinnetje), maar in dit geval komen mijn verwachtingen niet overeen  met de werkelijkheid. Ik ben echt onder de indruk. St Katherine’s Dock, de haven waar wij een plek hebben gereserveerd voor de komende drie dagen ligt vlak bij de prachtige Towerbridge.

Maar ook de Shard (heel hoog modern spits toelopend gebouw), London Eye (het gigantische reuzenraad dat aan de oever van de Theems gelegen is) en Big Ben in de steigers doemen op als we vlak bij de haven zijn. Als Tim de haven oproept om onze komst aan te kondigen krijgen we te horen dat we nog even moeten wachten daar een traditioneel zeilschip in aantocht is. Samen met dit schip en wat andere jachten zullen we door de sluis naar de haven geleid worden. Het korte wachtmomentje wordt toch een heel uur inclusief de wachttijd in de sluis. Na een hele dag op het water verlangen we naar ons plekje in de haven, maar alsnog is ook dit wachten in de sluis weer een hele belevenis. Wij moeten aanleggen aan de linkerkant achter het grote schip en dit is met laag water nog helemaal niet zo eenvoudig. Als ik professioneel de landvasten om één van de bolders probeer te gooien gaat dit natuurlijk mis. En dit ten overstaan van een aantal naar huis spoedende Londense zakenmensen die het leuk vinden om even naar het sluisgebeuren te kijken. Uiteindelijk word ik geholpen door de kapitein van het grote schip. Nu nog even wachten geblazen en dan naar ons plekje.

Het blijkt een prachtig en rustig haventje te zijn en dit midden in het drukke centrum van Londen. Best bijzonder. Meermaals dagelijks lopen vele zakenlui en personeel van grote bedrijven rondom de haven langs onze plek. Dit is een grappig gezicht en zo anders dan alle havens die ik tot nu toe heb meegemaakt. In de nacht is het echter heel stil. Op de vele sirenegeluiden na die je hoort zou je niet zeggen dat je midden in Londen ligt met je boot.  Jammer alleen dat vanaf dag twee “Shaggy” naast ons komt te liggen die het nodig vindt om van de vroege ochtend tot in de avonduren reggaemuziek te draaien. Maar ook hierdoor laten we ons niet storen. We zijn sowieso zo goed als de hele dag op stap om zoveel mogelijk van de mooie stad te ruiken, zien en proeven.

De eerste avond eten we Tapas in een prachtig restaurant in de haven en verkennen de stad alvast even.  We lopen over The Towerbridge en nemen daarna de trap naar beneden. Vervolgenslopen we een heel stuk langs de Theems. Mijn eerste indruk van London heeft een WOW-effect. Mij valt op dat (in tegenstelling tot in de steden die ik tot nu toe heb bezocht) de hypermoderne vaak heel hoge gebouwen heel mooi harmoniseren met de klassieke architectuur in Londen.  Ik ben zwaar onder de indruk van de grootsheid en schoonheid van deze stad. Ook Tim is aangedaan door de pracht van Londen. We verheugen ons als kinderen op de komende dagen!

Op de terugweg komen we langs een prachtig klassiek paleis: The Tower of London. Na alle moderne, strakke gebouwen is dit een sterk maar mooi contrast om de avond mee te eindigen. We zijn namelijk ook vlak bij de haven en gaan lekker slapen om bij te komen van de toch weer lange vaardag en alle nieuwe indrukken.

 De volgende dag heeft Tim een leuke route uitgestippeld. Na het ontbijt en uitgebreid douchen maken we ons op weg richting stad. Wederom lopen we over de imposante Towerbridge de trap naar beneden langs de Theems. Eerst even brunchen.  Daarna lopen we via een soort Artgalery richting The Shard en zien al wandelend ineens een supergezellig terrasje beneden ons. Bistro Borro heet het. We besluiten dit nog even links te laten liggen en hier de dag erop terug te komen. Vervolgens komen we op Boroughmarket terecht. Dit blijkt een kleurrijke en multiculturele veelzijdige foodmarket te zijn. Heerlijk om alle kleuren en geuren te zien en te ruiken. We lopen verder via St Jamespark naar Buckingham Palace. Dit moeten we natuurlijk gezien hebben. Wat een pracht en praal en zo niet meer van deze tijd vind ik. Wel grappig om eens mee te maken. Is part of London of course. Nog even chillen op een bankje in het park (bij 25 graden Celsius overigens) en we besluiten terug te gaan naar de boot. ‘ s Avonds douchen en Turks eten in de haven.

Dag twee in London besluiten we de metro te pakken en daar verder te lopen waar we de dag ervoor zijn gestopt. Maar niet voor eerst heerlijk te lunchen op Boroughmarket. Bij Kensingtonstreet waar het prachtige oeroude Harrod’s zich bevindt stappen we uit de metro. Ook dit enorme grote en chique warenhuis moet je gezien hebben uiteraard. Verder nog wat winkels bekijken en wederom een mooi park bezoeken om wat te chillen. De dagen in Londen zijn een aaneenschakeling van heerlijk relaxen en het opdoen van mooie indrukken. Die avond gaan we eten bij Bistro Borro. We moeten ongeveer 20 minuten wachten die aanvoelen als drie kwartier op een heerlijk loungeplekje, maar het was het wachten waard! Wat een te gekke plek is dit. Moeilijk te beschrijven hoe de sfeer hier is. Een mix van heerlijke Franse Tapas en mooie wijnen en bekende soulmuziek. Als ik naar toilet moet is het alsof je door een soort spookhuis de spelonken van Parijs in wandelt. Een muur vol druipende brandende kaarsen (iets dat in Nederland nooit zou worden geoorloofd), gekke beelden, donkere hoekjes en foto’s van oude Pin-ups en andere pikante plaatjes. Erg leuk allemaal. We genieten ten volle van de avond en besluiten om nog een dag te blijven. Dag vier in Londen bezoeken we het bekende Notting Hill en decor voor de film met Julia Roberts en Hugh Grant. Wat een heerlijk authentiek wijkje is dit met veel tweedehandswinkeltjes. Om de hoek van de winkeltjes aan Brompton road ligt de wijk Kensington Gardens, waar vele zeer chique huizen zijn gebouwd rondom hun eigen privépark. Ook dit contrast is weer superleuk om te bekijken. Vandaag houden we het iets vroeger voor gezien en gaan op tijd terug naar de boot. “s avonds nog even eten bij “onze “ Bistro Borro waar herkend worden door de vriendelijke doorbitch en tijdig het bed in. Vrijdag hebben we immers een lange tocht van 80 mijl voor de boeg. We willen in één keer door naar Shotleygate (bij Harwich). We gaan weer richting Noordwest reizen daar Tim heeft uitgevogeld dat we het beste op dinsdag de grote oversteek naar Texel kunnen maken voor wat betreft de windvoorspellingen.

Dag negentien van onze reis varen we om kwart voor negen door de sluis de Theems op. Ik mag een hele tijd aan het roer. De heenreis heb ik veel eerste indrukken gemist daar ik lag te slapen en dit wil ik natuurlijk inhalen. Het is een mooie zonnige dag en we varen veel motorzeilend naar Shotley Gate, daar we door de met iedere koerswijziging irritant meedraaiende tegenwind zo goed als niet kunnen zeilen. Dit neemt niet weg dat we weer enorm genieten van het varen na vier dagen Londen. Niets is fijner dan op het water te vertoeven. We liggen veel in de zon en pas tegen de avond wordt het frisser. De laatste uren tot Shotley gate varen we tegen de wind met de stroom tegen in vrij ondiep water waardoor de golven hoog en kort zijn. Hierdoor lijken we met de boot aan de elementen overgeleverd. We worden opgetild en weer neergegooid en dit gedurende een aantal uren is best vermoeiend voor een onervaren zeilster zoals ik. Je lichaam zet zich constant schrap waardoor je je de dag erop voelt alsof je een marathon gelopen hebt.

Rond 23.30 varen we in het donker de haven van Shotley Gate binnen. Eerst nog een kleine sluis passeren en dan mogen we aanleggen. We worden heel hartelijk ontvangen en Shotley Gate blijkt na London een verademing te zijn. Wat een idyllisch plaatsje is dit. Maar ook weer één van grote contrasten. In de haven van Harwich dat vlakbij gelegen is liggen enorme containerschepen en is veel industrie te zien. Shotley Gate zelf is een lief haventje met een bijbehorend klein oudengels dorpje dat gelegen is in het inmiddels bekende zatte heuvelachtige groen van Engeland. Dit is even lekker bijkomen voor ons. We koken pasta op de boot en gaan vroeg onze kooi in. De volgende dag op naar Lowestoft, de laatste Engelse haven alvorens we aan de grote oversteek beginnen.