Plans are there to be changed...

Zoals de titel al verraadt is niets veranderlijker dan reisplannen tijdens een zeiltocht. Dit is éen van de wijze lessen die ik tijdens deze vakantie leer. Helaas hebben we Isle of Wight moeten skippen.

In de ochtend vertrekken we uit Eastbourne met als voornemen The Isle of Wight, dat 70 mijlen verder zuidwaarst ligt te bezoeken. Volgens de windvoorspelling van die ochtend kunnen we een stevige Oostenwind verwachten. Helaas pakt dit anders uit. Als we “de hoek om zijn” zoals Tim het zo mooi verwoordt en Beachy Head voorbijzeilen, valt de wind plotseling volledig weg. We zijn dus genoodzaakt om weer te motorzeilen.  Na een paar uur wordt wel duidelijk dat de wind alleen maar zwakker zal worden en we besluiten toch om van koers te veranderen. Veertien uur alleen motorzeilen is namelijk geen pretje.

We besluiten om naar Brighton te varen. Een bekende Engelse badplaats waar we ons oog overigens al eerder op hadden laten vallen.  Het is dus zeker geen straf te noemen. Jammer, dat dan wel weer. Want na enig analyseren en berekenen vertelt Tim dat we Isle of Wight deze vakantie waarschijnlijk niet meer gaan halen. Althans het zou niet verstandig zijn gezien het feit dat we ook ooit weer terug moeten, de andere kant op. Aangezien er vrijdag, twee dagen later, een voor deze vakantieperiode zeldzame Westenwind gaat waaien, die reeds twee dagen later alweer vanuit het Oosten zal komen volgens de voorspelling, is het verstandig om vrijdag een lange dag terug naar het Westen te maken.

Blij overigens dat Tim zo vooruit kan redeneren. Ikzelf zou hier helemaal niet mee bezig zijn en denken: ”Ach tijd zat, we zijn pas anderhalve week onderweg”. Om vervolgens waarschijnlijk een week voor eind van de reis erachter te komen dat we nooit en te nimmer op tijd terug zullen zijn.

Nu eerst even een sprongetje terug naar Beachy Head. Ondanks het feit dat we de koers moeten wijzigen genieten we natuurlijk zeer van de tocht. “Der weg ist das Ziel” zoals men dat in Duitsland zo mooi verwoordt.

Als we langs Beachy Head varen zien we op de krijtrotsen in de verte paarden grazen en aan de voet een schilderachtig vuurtorentje staan. Sowieso is de vaart langs de kust van Zuid Engeland één van uitzonderlijke schoonheid. We genieten ten volle.

Tegen 15 uur varen we de haven van Brighton in.  Een zeer moderne haven, gelegen tussen tal van restaurants, bars en winkels. Enorm vriendelijk personeel en uitstekende faciliteiten. We besluiten om hier een dag of twee te blijven en vrijdag een lange dag naar het Westen te maken om optimaal gebruik te maken van de goede windvoorspelling.

Na wat rondgewandeld te hebben en een hapje te hebben gegeten gaan we onze kooi in.  De volgende ochtend willen we lekker lang uitslapen. We hoeven immers nergens heen. Het weer is ook wat minder. Er is vrij veel mist voorspeld.

In de nacht begint het te regenen. Wat een heerlijk geluid: De regen die op de boot klettert. De boot zelf die rustig schommelt. Zo goed als tijdens deze vakantie heb ik nog nooit geslapen. Wat een comfort.

 In tegenstelling tot wat familie en vrienden mij voorspelden; dat het ontzien zou worden vier weken lang op een boot, vind ik het leven op de boot fantastisch. Alles is aanwezig: goede slaapplekken, enorm veel (verstopte) ruimte, goed sanitair, een keuken met alles erop en eraan. Bovendien heb je constant je buitenplek bij je. Zodra het zonnetje schijnt zitten we op het dek en genieten voluit. Daarnaast zijn in iedere haven in meer of mindere mate goede sanitaire voorzieningen aanwezig om in alle rust te kunnen douchen. Kortom; je komt werkelijk niets tekort en het mooiste is: je hebt je vakantiewoning continue bij de hand.

De volgende ochtend worden we helaas zeer ruw uit onze slaap gerukt. Er vaart een vertrekkende Franse boot tegen onze Balander op. Het schudt en bonkt behoorlijk en Tim schiet met een noodvaart in zijn kleren en rent het dek op. Gelukkig blijkt het minder erg te zijn als verwacht. Er is geen schade te vinden.

Nu we toch al wakker zijn staan we op. Ik ga een rondje hardlopen en Tim neemt wat achterstallig onderhoud voor zijn rekening zoals het fixen van een lekkend toilet et cetera.  In de tussentijd draaien we een was in The Laundrette van de Marinehaven.

Vervolgens gaan we Brighton verkennen. We starten met de Brighton pier, die doet denken aan de  Santa Monica pier bij Los Angeles. Gokhallen, eetkraampjes, vele souvenirwinkeltjes en op het eind van de pier uiteraard een heuse kermis. Na de pier lopen we het centrum in. Best een leuke stad. We bezoeken een mooi park waar prachtige Indische architectuur te vinden is en eindigen de dag in de binnentuin van een hele leuke pub “ Sidewinder” genaamd.  De volgende dag maken we er een rustige dag van. De dag begint regenachtig en besluiten lekker op de boot te blijven, wat te netflixen en in de namiddag als het weer opklaart richting Brighton te rijden met de bus om daar wat te borrelen en een hapje te eten. Op vrijdagochtend (dag twaalf inmiddels) staan we vroeg op en varen om negen uur naar het tankstation waarna we de haven van Brighton verlaten en koers zetten richting Ramsgate.

Het wordt dit keer weer een lange zeildag. 75 mijlen te varen. Nu de andere kant op “langs de kust scharrelen” dus. De dag begint zeer mistig. Ik mag aan het roer. Tim overhandigt me voor de zekerheid de misthoorn. Ik mag deze uitproberen. Leuk! Weer een new experience. Mistvaren is sowieso een nieuwe ervaring en best spannend. Je ziet geen hand voor de ogen op sommige momenten en hebt het gevoel dat er ieder moment een schip uit de mist kan opdoemen. Concentreren geblazen dus. De wind werkt aanvankelijk nog niet erg mee en we beginnen vooralsnog met motorzeilen. Op een gegeven moment zet Tim de zeilen. Aan stuurboord het grootzeil en aan bakboord de genua. Ook wel “Melkmeisje” genoemd dit omdat alle twee de zeilen dan bollen. Hiermee komen een tijdje goed vooruit. Iets na Beachyhead verandert de koers wat zodat het beter is om de genua te vervangen door de gennaker die we op de spi-boom voeren. Tegen de tijd dat we bij Dungeness zijn moet de koers weer wat veranderd worden en ook is de wind wat aangetrokken waardoor de gennaker weer wordt gewisseld voor de genua. Vervolgens zijn we bij Dover. We moeten hier meer manoeuvreren door de in- en uitvarende Ferries. De wind is inmiddels aangetrokken tot 22 knopen wind en zo krachtig dat we zonder genua en alleen op grootzeil verder varen. We varen nog steeds 7 knopen door het water. Als Tim op een bepaald moment het grootzeil gecontroleerd wil omgooien naar stuurboord verlies ik even volledig de controle over het roer en in combinatie met de onstuimige zee levert dit een behoorlijke klapgijp op. Minder fijn is dat de grootschoot Tim tegen het hoofd raakt. Ik schrik me een ongeluk. Gelukkig zijn de gevolgen niet heel ernstig. Tim houdt er een bloedend oor en een stijve nek aan over.

We zeilen door en gaan snel, heel snel en de golven achter ons zijn hoog en wild.

Fijn zeilen is het weer. Hard werken aan het stuur, maar zo leuk!

Op een gegeven moment krijgen we de stroom wat tegen en valt wat later de wind vrijwel weg.

Het laatste stuk varen we op de motor en zonder zeilen. Ik ben doodmoe. Na een ovenmaaltijd verorberd te hebben ga ik in de kajuit op de bank liggen en val in een diepe droomloze slaap.

Ongeveer 2 mijl voor Ramsgate word ik gewekt door mijn lief en mag ik na even rustig wakker te worden om 23.15 uur de haven van Ramsgate in sturen.

We brengen een heerlijke dag in het pittoreske vissersplaatsje Ramsgate door en besluiten om op dag veertien (zondag) over de Thames met een tussenstop in Queenborough op The Isle of Sheppey naar London te varen alwaar we een dag of twee willen verblijven.

http://www.zebraonbike.com

Ik merk dat doordat de dagen een aaneenschakeling van heerlijke ervaringen worden je heel erg in het hier en nu begint te leven. We verliezen besef van tijd en data waardoor we in een soort cocon van mooie belevenissen afgewisseld door zeilen en relaxen terecht zijn gekomen waarin werk gerelateerde zaken, social media en überhaupt “thuis” naar de achtergrond verdwijnen en we helemaal tot rust komen en bewust worden van de dingen om ons heen en leven in het moment van de dag.

Op zondagochtend verlaten we volgens plan om half elf de haven van Ramsgate.  We varen gemoedelijk langs de prachtige kustlijn richting onze tussenhaven: Queenborough. Al aan het begin van de trip belt Tim de plaatselijke havenmeester op om een plekje aan de enige pontoon te verzekeren.  We geven aan rond 17 uur verwachten aan te komen. Het zal wordt veel motorvaren worden naast het zeilen daar volgens de weersvoorspelling de wind niet altijd voorhanden zal zijn

Het is prachtig zomerweer als we vertrekken en doordat we op de stuurautomaat varen kunnen we lekker in de zon liggen. Links trekt de prachtige kustlijn aan ons voorbij. Wat een natuurpracht en zoals Tim terecht opmerkt: ” We hebben zo on-Engels weer.” Ik had wel gehoord dat Zuid Engeland prachtig was, maar dit overtreft alle verwachtingen! Prachtige krijtrotsen worden afgewisseld door goudgele strandjes en diepgroene bossen en grasvelden. Daartussenin zijn bovenop de rotsen pittoreske dorpjes gebouwd.

Na even trekt de wind wat aan en worden de zeilen gehesen.  Eerst het grootzeil, dan ook de genua en tot slot alleen de genua zonder grootzeil. Gedurende lange tijd kunnen we heerlijk zeilen en de motor uitzetten. Tegen de tijd dat we in de buurt van Sheerness komen varen we weer volledig op de motor. Tim belt voor de zekerheid nog even de havenmeester van Queenborough op. Het blijkt dat ons plekje bezet is en we krijgen de keus om aan een ander schip aan de pontoon aan te leggen of anders aan één van de moorings waaraan je midden op het water aan een soort boei aanlegt en door een haal- en brengservice aan wal gebracht wordt. We kiezen toch voor de pontoon. De haal- en brengservice stopt om kwart over negen in de avond en ondanks dat het wel heel leuk lijkt om de mooring optie een keer mee te maken kiezen we dit keer voor het gemak en leggen aan een oude loodsboot aan. Dit houdt in dat we over de loodsboot heen naar de steiger moeten lopen. Weer een leuke nieuwe ervaring dus.

Queenborough blijkt een prachtig haventje te zijn en we wanen ons in het paradijs. Een heel klein steigertje met slechts een klein aantal bootjes en veel zeilbootjes die her en der verspreid op het water aan moorings liggen.

In de verte groene bossen en een lief klein dorpje. Het is weer tropisch warm en we besluiten om een drankje te doen in het dorp waar in Highstreet maar één winkeltje blijkt te zijn, maar meer dan genoeg pubs. Uit de eerste beste pub die we tegenkomen vanaf de aanloopsteiger klinkt luide Bob Marley muziek. Er speelt een live band en het is er druk. We besluiten om hier een borrel te nemen.  We hebben vanaf het terrasje waar we zitten een goed zicht op de drooggevallen haven.  Dit is een apart gezicht. Veel modder en drooggevallen bootjes. We zien zelfs een oud wrak dat tevoorschijn komt. Het droogvallen van dit soort havens heeft te maken met het tij en dit gebeurt twee keer per dag. Het levert zeker mooie beelden op. Wederom beseffen we hoe fijn we het tijdens deze reis hebben en hoeveel geluk we hebben met het prachtige weer.  Hier nemen we dan nog maar een borrel op! We worden meermaals aangesproken door locals. We vallen op in dit dorp waar eenieder elkaar kent. Leuk om op deze manier nieuwe mensen te ontmoeten en in gesprek te komen. In Brighton leerden we bijvoorbeeld een jonge vrouw kennen die een rondje Engeland had gefietst op een driewieler om aandacht te vragen voor een zeldzame bindweefselziekte waaraan ze ook zelf lijdt. Informatie hierover is vindbaar op http://www.zebraonbike.com

De tocht was maar liefst 5.000 mijl en ze moest er nog maar 70 voordat ze weer thuis was.

Rond acht uur gaan we nog wat eten in een lokaal restaurant met de passende naam “The Flying Dutchman” en houden het voor gezien voor die dag. We zijn weer eens lekker moe. Eigenlijk ook wel logisch na 8 uur op zee, in de warme zon en een paar stevige borrels.

Midden in de nacht word ik wakker gemaakt door mijn lief. Als ik iets heel moois wil zien moet ik toch echt even mee naar buiten.  Hij neemt een fles water mee en als ik slaperig naar buiten klim gooit Tim het water rustig in de zee. Wat volgt is een prachtige groenblauwe lichtshow. Onbeschrijfelijk hoe mooi dit is! Het blijkt oplichtend plankton te zijn. Ik ben dolblij dat hij me hier even voor gewekt heeft.

De volgende ochtend, dag 15 inmiddels, gaan we los en op weg naar London!

Wordt uiteraard vervolgd in chapter: “Londoncity”.