De grote oversteek naar Texel

Oversteek check

Lowestoft bereiken we op zondagavond om 19 uur. We hebben gekozen voor het Yachbassin, de kleine haven van de Royal Norfolk & Suffolk Yachtclub, omdat we dan niet door sluizen of bruggen moeten.

Tim heeft tijdig een plekje gereserveerd bij de havenmeester. Als we aankomen wordt ons een mooie plek toegewezen en worden we zowaar geholpen door de Vice Commodore van de Yachtclub.

We krijgen meteen de eervolle uitnodiging om de club te komen bezoeken. Aangezien ik ervan uitga dat er een feestje dan wel op zijn minst een chique borrel wordt gegeven schiet ik in de stress. Ik moet dus binnen 10 minuten fris en toonbaar zijn en dit na een vermoeiende zeiltrip vol zonnebrand olie op het lijf en en hoofd vol “zeilkrullen“ zoals Tim ze gekscherend noemt.

Voor mij een stressmoment. Mijn lief staat zoals altijd al binnen 5 minuten klaar om te gaan en weliswaar om door een ringetje te halen.

De reis zelf is overigens zeer voorspoedig verlopen. Een dolgelukkige man aan mijn zijde omdat er bijna continue en snel gezeild werd in tegenstelling tot een aantal andere dagen.

Terug naar de party; Als we onze entree maken, ik in spijkerbroek maar wel met net jasje, opnieuw opgemaakt en krullen in bedwang, blijkt er buiten een tafeltje met aardige senioren geen kip aanwezig te zijn. Wel eerst nadat Tim een half uur heeft mogen kennismaken met een overenthousiaste Granny uit Holland die hem maar niet wilde laten gaan. Mijn geluk, dit gaf mij wat ruimte om pico bello te zijn.

Voor mijn lief en mezelf dan want het feestje bleek op zijn zachtst gezegd wat erg stil te zijn.

Het eten in de wat gedateerde maar uiterst chique club blijkt uitstekend te zijn en zeer betaalbaar voor Engelse begrippen.

Nog even douchen en naar bed.

We blijven maandag in Lowestoft en plannen om dinsdag de oversteek naar Texel te maken. De windvoorspelling is nog steeds goed voor die dag.

Alvorens het stadje te bezoeken spreken we een Nederlands echtpaar dat zojuist de oversteek van Vlieland naar Lowestoft achter de rug heeft. Ze hebben 30 uur nodig gehad en de tocht verliep voorspoedig. Drie uur voor aankomst hadden ze een prachtervaring; Gedurende een half uur zwom er een hele school dolfijnen met hun boot mee en ze werden getrakteerd op een heuse show. Natuurlijk hoop ik dat ons dit ook ten deel zal vallen tijdens onze oversteek!!

Nu het dorpje in. Al snel merken we dat de crisis hier niet ongemerkt aan voorbij is gegaan. Alles ziet er nogal vervallen uit. Dit hebben we tot nog toe nog niet gezien in Engeland, althans niet in deze mate.

Volgens Tim kan de komst van de tunnel hier ook een rol in hebben gespeeld. Immers veel transport vaart niet meer via havens als Lowestoft maar vindt nu onder zee via de tunnel plaats.

Desalniettemin genieten we van een heerlijke dag. Het is heerlijk weer en prachtig wandelen langs de boulevard en door het dorpje. Rond 15 uur zijn we terug op de boot en luieren erop los onder genot van een drankje en hapje. Tim lezend in zijn nieuwe boek, ik luisterend naar muziek. In de avond nog een hapje in de club, samen de route plannen (ik wil alles leren) en naar bed.

Naast routeplannen weet ik inmiddels zeilen te hijsen en te trimmen( vooralsnog hijsen alleen de genua) , de zeilen neerhalen en opbergen (jawel op open zee) en nog veel meer. Zeilen is superleuk!!

Tussendoor ook nog even met het thuisfront gebeld afgelopen dagen. Als mijn moeder voorzichtig informeert hoe het zo tussen ons gaat gedurende een lange periode op zo een kleine ruimte stel ik zelf vast dat het heel goed gaat. Mijn lief en ik vinden allebei dat we “geslaagd” zijn.

We zijn goed op elkaar ingespeeld en lopen elkaar geen moment in de weg. Ieder pakt en krijgt zijn ruimte bij behoefte. Kortom we stellen vast dat we het fijn hebben met elkaar en een goed (zeil) team zijn.

De oversteek verloopt super! Vanaf begin tot het eind kunnen we zeilen en we moeten geen enkele keer overstag. Het zicht is uitstekend. Tot meer dan 20 kilometer verwijderd van de kust zien we nog steeds de kustlijn van Engeland.

Aanvankelijk is het weer nog redelijk rustig en niet heel fris. Wel blijkt al snel dat we helaas niet zoals gepland op de stuurautomaat kunnen zeilen, maar de hele weg zelf aan het roer moeten. Best vermoeiend gezien het aantal mijlen (120).

Eenmaal op hoge zee neem ik het roer voor twee en een half uur over. De golven zijn soms wel meters hoog en breed en zittende op de reling met het stuur in mijn handen bekruipt me een gevoel van geluk. Mijlenver niets als zee met hier en daar een schip aan de horizon. Je voelt je alleen op de wereld. Volgens Tim surf ik als een professional over de hoge golven en weet de koers zeer goed vast te houden. Het is ook een heerlijk gevoel en lijkt inderdaad op surfen XL. Met niets als golvend water om je heen zie je soms dingen die er niet zijn, optisch bedrog noem je dat. Ik speur de golven af naar de gewenste dolfijnen en meen toch echt een aantal keren een walvis naar boven te zien komen om adem te halen. Later blijken dit nog hogere golfbewegingen in de verte te zijn.

Hoe dan ook geniet ik volop van mijn stuurvrouwtaak. Op een gegeven moment maakt Tim wat te eten waarna hij het roer weer zal overnemen. Ik mag even rusten in de kajuit. Ook Tim heeft korte tijd zijn broodnodige rust gepakt, want doordat de wind toch behoorlijk aanwakkert tot soms wel windkracht 5 zit hij de meeste tijd aan het roer. Mede doordat we wel drie shippinglanes moeten passeren Twee zogenaamde deepwaterroutes waarvan één nog op Engelse bodem en via de andere die deels op Engels gebied ligt en deels Nederlands (The off brown ridge of wel in goed Nederlands de Bruine bank geheten) passeren we rond halfnegen ‘s avonds de grens naar Nederlandse bodem. Tot slot zullen we nog een shippinglane oversteken kort voor we het Schulpengat bij Den Helder zullen invaren om langs de Lange Jaap (de Vuurtoren) uiteindelijk naar Texel te komen waar we zullen aanleggen in de vertrouwde haven van Oude Schild.  Deze lanes vereisen uiterste concentratie van de schipper, daar het druk bevaren routes zijn met voor een deel enorme vrachtschepen waarmee je niet op ramkoers wilt.

Als ik na een paar uur slaap om halfeen ’s nachts door Tim geroepen word om de motor voor eventjes te starten daar de wind gedeeltelijk is weggevallen, neem ik het roer weer over zodat hij wat rust kan pakken. Inmiddels is het pikdonker en daar het geen heldere nacht is en de bewolking dik vind ik het aanvankelijk behoorlijk spannend. Ik zie geen hand voor de ogen en soms is het net of er een grote zwarte bewegende berg naast de boot opdoemt. Dit zijn natuurlijk de hoge golven. Her en der zie je de lichtjes van wat vissersbootjes en ook wat grote schepen met flikkerende lichten om hun positie duidelijk te laten zien of om welke reden dan ook. Kortom best eng vind ik, maar ben me er ook van bewust dat Tim wat rust moet hebben dus ik vaar dapper door. Met de tanende wind is het snel gedaan. In tegendeel het begint steeds harder te waaien, in mijn beleving tegen het stormachtige aan, en op sommige momenten raas ik met 8 knopen door de golven. De boot ligt inmiddels volledig scheef (Op 1 oor) en als ik denk het roer niet meer in bedwang te kunnen houden roep ik toch Tim maar op om me te komen aflossen. De Genua wordt wat kleiner gemaakt om de boot iets rustiger te krijgen. In het grootzeil had Tim aan het begin van de reis al een rif gezet om wat comfortabeler te kunnen reizen.

Ik ga nog even liggen. Inmiddels is het halfdrie in de ochtend en we hebben nog 32 mijl te gaan. Van slapen komt aanvankelijk niets. Liggende op mijn plekje in de kajuit is het alsof we zijn overgeleverd aan de goden. Alles kraakt en piept in de boot, ik hoor de wind gieren en heb het gevoel dat we als een notendop op de golven heen en weer worden gesmeten. Volledig overgeleverd aan wind en water besef ik me hoe klein we zijn met onze weliswaar zeer zeewaardige zeilboot. Te midden van al dit natuurgeweld voel je je maar hulpeloos en zwak. Later word ik hartelijk uitgelachen door de schipper. “ Geen storm, het is slechts windkracht 5 liefje, dan heb je nog geen Windkracht 8 meegemaakt”. Nee dat klopt, en voorlopig hoeft dat ook even niet….

Rond vijf uur dommel ik in een hazenslaapje om rond halfzeven te worden gewekt met de mededeling dat we nog circa een half uur te gaan hebben alvorens we in Oude Schild arriveren.

Leuk om nog even te kunnen genieten van de laatste drie kwartier zeilen.  Het is inmiddels licht en een prachtig gezicht om langs Lange Jaap richting Oude Schild de haven te mogen binnenvaren.

Om halfacht zijn we er. We leggen de boot aan en een doodmoede maar zeer voldane Tim neemt een biertje op de goede oversteek. Ik ben hartstikke trots op hem. Hij heeft ons uitstekend voorbereid en zeer veilig naar de overkant gebracht.  De geplande 22-24 uur zijn er slechts 19 geworden. We hebben het supersnel gevaren en de geplande route (met de stroom mee tijdens de 70 graden koers, soms naar het noorden, soms naar het zuiden heeft ons slechts 3 mijlen extra vaartijd gekost. Meer dan tevreden mogen we zijn over deze prestatie!.

Nu nog een paar relaxte dagen in Texel en dan terug naar Enkhuizen…helaas…

Zou willen dat er geen eind aan kwam. Wat een heerlijke vakantie.