Zuid Engeland, here we are!

Op dag vijf (vrijdag) varen we rond tien uur weg uit Dunkerque. Het heeft veel geregend die nacht en het is vochtig als we wakker worden. Omdat de dag fris begint start ik meteen in mijn zeilpak. Als we de haven uitvaren genieten we nog even van het uitzicht richting België. Door de openbrekende nevel heen schijnt de zon op het water en in haar schittering varen een paar zeilbootjes wat voor een prachtig uitzicht zorgt.

De koers wordt bepaald door schipper Tim en we varen vooralsnog motorzeilend richting Dover. Er staat weinig wind, het roer wordt op de automatische stuurpiloot gezet zodat we heerlijk in de zon kunnen liggen.( Heaven on earth ) en je waant je alleen op de wereld.  

Maar aan de rust komt een eind, de wind trekt aan, de motor gaat uit en we varen steeds sneller. Na ongeveer 25 mijl veranderen we van koers daar we de shippinglane moeten doorkruisen, die ongeveer 8 mijl breed is. Hier varen veel grote vrachtschepen en cruiseschepen van links naar rechts en omgekeerd en is eigenlijk de maasgeul in het kwadraat. Best weer spannend dus om al het scheepsverkeer goed in de gaten te houden. Ik mag aan het roer. Tim houdt de boel scherp in de gaten. We zijn van ruime naar halve wind gegaan, wat weer een nieuwe ervaring voor mij. Ons schip snijdt met grote snelheid door de golven en hangt op éen oor. We dansen op sommige momenten als het ware over de zee als we naast de harde wind ondersteund worden door golven die ons meeslepen. Prachtig voelt dit om zo te mogen varen en je krijgt een misleidend gevoel van controle over het water. Uiteraard delf je in werkelijkheid te allen tijde het onderspit tegen de elementen van de natuur. Halverwege de shippinglane verlaten we Frankrijk en varen Engeland binnen.

Na de shippinglane te hebben overwonnen komen we in de Doverstrait terecht. Nog ca. 8 mijl en we lopen de Port of Dover binnen.

Van veraf doemen The White Cliffs of Dover al op aan de kust. De kliffen staan al heel lang op mijn bucketlijstje en ik vind het prachtig deze nu eindelijk live te mogen aanschouwen. Ze zijn nog veel mooier dan ik me had voorgesteld. Na een zeer voorspoedige tocht van ongeveer acht uurtjes en 42 mijlen kondigen we via de marifoon onze komst aan en krijgen een ligplaats toegewezen. B68- daar mogen we aanleggen. Al als we Dover naderen verandert de frisse harde wind in een soort föhnachtig briesje en het lijkt wel of we in Zuid-Spanje aankomen, zo warm en mild is de temperatuur. In de haven is het zelfs ronduit tropisch warm. Snel even naar het havenkantoor om te betalen en lekker het zout en de zonnebrandolie afdouchen.  Omdat de port of Dover geheel wordt verbouwd zijn de douchefaciliteiten ondergebracht in zogenaamde cabins. In tegenstelling tot de buitenkant blijkt dit juist heel comfortabel, want je hebt een hele cabine inclusief alle faciliteiten voor jezelf.

Nadat ik van het douchen terugkom op de boot heeft Tim inmiddels een en ander uitgezocht. Onder ander de windvoorspellingen voor de komende dagen. Op basis hiervan wordt spontaan besloten een dag in Dover te blijven en pas op zondag (dag zeven) richting Brighton of Eastbourne verder te varen.” Langs de kust scharrelen”  noemt Tim dit J.

Ik ben dolgelukkig, want Dover blijkt een leuk plaatsje te zijn en het weer is fantastisch.

Als de avond is gevallen (het is hier overigens een uur vroeger) lopen we gemoedelijk over de boulevard richting centrum. Op een gegeven moment zien we een superleuk restaurant dat is gelegen aan de dock,  Cullins Yard.

We besluiten hier een hapje te eten en een drankje te doen en het daarna voor gezien te houden. Tim bestelt de in Engeland beruchte fish and chips en ik hou het bij een chickensalad. De fish blijkt huge te zijn en de chips niet minder klein, maar na een dag op zee zijn we hongerig en het smaakt heerlijk en komt allemaal op. Nog een wijntje en een speciaal Zuidengels biertje (IPA Lager) welke Tim wordt geadviseerd door de welwillende ober. Nu ja biertje… het werd een pint. We ronden de avond af onder de heater in the restaurantyard met twee ricaro’s en vallen tien minuten later wederom moe maar zeer voldaan in een diepe slaap en onze knusse kooi.

Als we de volgende ochtend wakker worden is het wederom prachtig zomers weer. We besluiten om vandaag de White cliffs of Dover te beklimmen. Niet zonder eerst een typisch Engelse lunch te verorberen. Dit hebben we ook wel nodig want het wordt een wandeling van ca 12 kilometer en we moeten 110 meter om hoog klauteren.

De kliffen zijn nog mooier dan verwacht. Wat een natuurschoon beleef je hier. De prachtige steile witte rotsen in contrast met het heerlijke zatte groen richting binnenland.

In het vuurtorentje dat we uiteindelijk bereiken zit een oud Engelse tearoom, dat de mooie naam Madame Knots draagt. We drinken wat fris (geen behoefte aan warme thee) en eten iets. Tim een scone met clotted cream en jam. Ikzelf heb helaas gekozen voor een schijnbaar lekkere cake die gortdroog is en zwaar op de maag blijkt te liggen. Dit mag de pret niet drukken en neemt niets weg van al het natuurschoon dat we vandaag hebben mogen aanschouwen.

Terug aan de boulevard doen we Cullins Place nog even aan voor een namiddagborrel. Het zit er vol met Engelsen die de zondagmiddag gezamenlijk in de kroeg doorbrengen. Gezellige mensen en nu en dan waan je je midden tussen de cast van Geordy Shore. Donna zou zich hier opperbest vermaken ;-).

Terug naar de boot en lekker pasta met salade koken. Nog even douchen en vroeg naar bed. We merken dat de moeheid van de laatste maanden ons best parten speelt en we slapen veel en vast.

De volgende dag (dag acht) vertrekken we weer rond 10 uur. Dit keer staat Brighton op het programma. Mocht het onderweg tegenvallen kunnen we altijd Eastbourne nog aandoen dat ongeveer 12 mijlen dichterbij ligt.

Het weer is heerlijk en we varen ondersteund door het Gennaker met ruime wind en gemiddeld 5,9 knopen richting de zuidkust.

Dan plotseling, terwijl we heerlijk liggen te doezelen in de felle middagzon, valt de wind compleet weg. Snel het gennaker naar binnenhalen en de motor starten. Het is volledig windstil en ook dit is weer een nieuwe beleving voor mij. Midden op de Noordzee en geen zuchtje wind. Het water dat bijna olieachtig glad is met de schittering van de zon die erop schijnt. Heel vredig en bijna jammer door het geronk van de motor begeleid te worden, ware het niet dat we deze hard genoeg nodig hebben om nu vooruit te komen.

Op een gegeven moment varen we langs een grote nucleaire centrale van Dungeas. Het is bijzonder om te zien hoe dicht de centrale aan zee ligt terwijl op het strand mensen rustig staan te vissen.

We besluiten om gezien de lage snelheid waarmee we vorderen in combinatie met het gebrek aan wind Eastbourne aan te lopen in plaats van door te varen naar Brighton. Daar de windvoorspelling voor de dag erop beter lijkt te zijn willen we na een nachtje Eastbourne in éen ruk door naar The Isle of Whight om daar een dag of drie te verblijven.

Ik ga een paar uur voor op de boeg in het verdwijnende middagzonnetje liggen.

Je merkt dat je door de vredige omgeving, de rustig kabbelende golven, de totale stilte om je heen, levensvragen gaat overpeinzen. Nu kan ik me voorstellen dat mensen levensbeslissingen kunnen nemen tijdens een tocht als deze. Volledig afgesloten van de hectiek van alledag komt er een soort rust in je hoofd hetgeen ruimte verschaft voor meer bewustzijn en gedachten waarvoor normaalgesproken geen tijd is.

Rond 20.50 uur plaatselijke tijd lopen we de haven van Eastbourne binnen. Niet zonder eerst door de sluis te moeten alwaar ook een oude visserskotter met kreeftenkooien ligt te wachten. Een mooi gezicht om het water binnen te zien kolken als de sluizen dicht zijn en als het ware langzaam op te stijgen met de boot.

Eenmaal aangelegd in de haven die overigens een aanrader is gezien de uitstekende facilitaire voorzieningen en leuke restaurants en pubs plus de prachtige appartementen die eromheen gerangschikt zijn, eten we nog een hapje bij de Italiaan en gaan slapen.

De volgende dag ( dag negen) op naar The Isle of Whight dus!!!